تلویزیونهای لوس انجلسی رو به یاد می آرید؟ شبکه های مختلف با برنامه های سرگرم کننده و برخی هم سیاسی و ضد رژیم ایران. بعد از مدتی فعالیت افتادن به جون هم و هر کدوم توی شبکه خودش به اون یکی فحش می داد و خودش رو برحق می دونست. یه عده آدم بی کار هم می شدن طرفدار هر کدوم از اینها و تلفن می زدن و بعضاً هم فحشو بد بیراه نثار مخالفین خودشون و شبکه مورد علاقشون می کردن.
من همون موقع از این همه حماقت تعجب می کردم که ، این مدیران به اصطلاح با فرهنگ تلویزیونها چرا اینطوری با هم برخورد می کنن و چرا نمیان با هم دوست باشن. این همه تلویزیون ایرانی، هیچ دو تایی رو نمیشد پیدا کرد که با هم بد نباشن. از همه بدتر کار مردمی بود که به این دشمنی دامن می زدن و یه جاهایی حتی صدای خود مدیرای تلویزیون هم در میومد که از این حرفها نزنید.
حالا شده داستان این وبلاگها، راستش اون موقعی که ما وبلاگ خوندن و نوشتن رو شروع کردیم چندتا وبلاگ معروف بودن که دیگه همه می شناسنشون. خوشبختانه اکثر اونها هنوز هم دارن به کارشون ادامه می دن و البته اکثراً هم از مملکت خارج شدن. بر اساس نظریات و عقایدی هم که داشتن هر کدومشون خواننده های خودشون رو داشتن و به کارشون ادامه می دادن. همون موقع هم بودن افرادی که کامنتای نا مربوط می ذاشتن و اگه با یک وبلاگ مخالف بودن سعی می کردن مخالفت خودشون رو با فحش نوشتن در قسمت نظرخواهی نشون بدن.
این سری که من دوباره اومدم و سر زدم به وبلاگستان فارسی، دیدم که خوب به خاطر پیشرفت تکنولوژی دیگه خیلی فحش و فضیحت توی کامنت دانی ها نیست و نویسنده قبلش یک فیلتر گذاشته برای کامنتها. ولی یه چیز بدتر دیدم و اون هم همون داستان گیر دادن نویسنده ها به هم دیگه بود. این توی وبلاگش به اون جواب میده اون یکی میاد این یکی رو لو میده، یکی دیگه جواب اولی رو می ده و محکومش می کنه و خائن به مملکت قلمداد میشه و خلاصه داستان او تلویزیونها اینجا هم تکرار شد و طرفدارا هم مثل اونایی که به تلویزیونها زنگ می زدن ، اینجا کامنت می ذارن بد و بیراه می گن.
واقعاً نمیشه هر کسی نظر خودش رو بگه بدون اینکه بخواد بقیه رو بکوبه؟ من فکر می کنم کسی سعی می کنه با پایین کشیدن بقیه خودش رو بالا ببره که به خودش و درستی عقیدش مطمئن نیست وگرنه چه نیازی به این جار و جنجالها؟
No comments:
Post a Comment