Nostalgic post

دلم تنگ شده برای

رانندگی

ترافیک دیوانه کننده تهران مخصوصاً اونجا که وارد میرداماد میشی و پایتخت رو رد می کنی و همین که به پل میرسی دیگه تا خود میدون محسنی کارت میشه یک چرخه تکراری: کلاچ و دنده و گاز و ترمز

یه سری بزنم به پیچ خروجی حقانی شرق به غرب به مدرس شمال که جزو قشنگترین قسمتهای اون شهره به نظر من

صدر هم که حال و هوای خودش رو داشت با اون ترافیکای عصرش

رفتن به کافی شاپهای گاندی و آفتاب و شهرک

یک روز دو نفره با هوای نیمه ابری و همراه با نم بارون و حرکت به سمت لواسون به همراهی انواع و اقسام موسیقی در سبکهای مختلف

اه یاد اون ایران زمین بخیر با اون یارو بسیجیه که چشاش لوچ بود و صورتش داغون، می گفتن موجی شده توی جنگ

یه راننگی با سرعت بالا و لایی کشیدن در اتوبانهای دارای دوربین بی مصرف خارج از شهر و البته پاییدن زانتیاها
من که این اتوبان تهران قزوین رو با هر سرعتی رفتم محض رضای خدا یه عکس هم از ما نگرفتن البته بهتر مخصوصاً اگر در راه برگشت عکس می گرفتن احتمالاً جرایم سنگینتر هم می شد مثلاً جریمه و خوابوندن ماشین در پارکینگ و 100 ضربه شلاق
یادش بخیر یه بار هم یه پیک نیک رفتیم، رانندگی توی راهش خیلی بیشتر حال داد تا خود پیک نیک. من هنوز فکر می کنم اگه یه هلی کوپتر از بالا از این ده – دوازده تا ماشینی که توی اتوبان اینطور لایی می کشیدن فیلم می گرفت ، می تونستن در فیلمهای سینمایی ازش استفاده کنن

و سکانس پایانی : بعد از این همه رانندگی یه شیر پسته انبه هایدا می تونه شارژت کنه تا چیکار کنی؟ معلومه، رانندگی

خوب دیگه این هم یک مدل دلتنگیه، همیشه که لازم نیست دلت برای آدما تنگ بشه ، یه وقتها آدم دلش برای موقعیتها و مکانها و کارها هم تنگ میشه ، البته مانعه الجمع نیستن ولی یک جاهایی هست که این خاصیت رو دارن مثل لابراتوار تجریش با اون کامپیوتر پر از ویروسش ، اونجا یه جاییه که دلم برای خود ساختمون تنگ شده ولی برای آدماش نه درعین حال، در مورد جاهایی مثل رستوران و کافی شاپ چیزی که مهمه او دوستایین که باهات بودن و خاطره با اونها بودن باعث میشه اون جا برات یه جای به یاد موندنی و قابل دلتنگی بشه. در هر صورت چیز بیخودیه این دلتنگی و در حال حاضر غلظت انواع مختلفش در خون من بدجوری بالا رفته