Nabavi & Daei

طنزهای ابراهیم نبوی برای من همیشه جالب بوده و خیلی وقتها شده موقع خوندشون قهقهه زدم. کاری به بازیهای سیاسی و اینها ندارم ولی وقتی کسی می تونه مسائل ایران رو که در حالت عادی اعصاب آدم رو خورد می کنه رو طوری بنویسه که موقع خوندنش بخندی باید خیلی در کارش توانا باشه

هفته پیش یه مطلبی توی دوم دات کام نوشته بود در مورد کتاب خاطرات علی دایی که هم طنز بود و هم با لحن خاص علی دائی نوشته بود. وقتی که من خوندمش تا وسطاش که خوندم نتونستم ادامه بدم و اصلاً خوشم نیومد و براش هم نوشتم که این ضعیف ترین اثری بود که ازت دیده بودم. درسته که ما هزار بار ادای علی دائی رو در آوردیم و بهش خندیدیم ولی وقتی این رو خوندم اصلاً باهاش حال نکردم

به هر حال امروز رفتم دوباره به سایتش سر زدم و دیدم اینجا یه توضیح نوشته و یه عذر خواهی کرده و همون مطلب طنز رو به طور معمولی نوشته. به نظر من این کاری که کرده از هر کسی بر نمیاد. یه کاری بکنی و به زعم بعضیها اشتباه باشه و بعدش بیای عذر خواهی کنی و کارت رو تصحیح کنی. اگه خیلی از امثال ما بودیم می گفتیم خوب سلیقه هست یکی می پسنده یکی هم نه. کاری به درست بودن و نبودن کار اولش ندارم شاید هم از دید خیلیها مشکلی نداشته و باهاش هم حال کردن ولی اینکه نبوی اومده کارش رو تغییر داده به این علت که حس کرده اشتباه کرده یا به هر علت دیگه ای به نظر من یه بلوغ و یه رشد در کاره که خیلی از ما بهش نیاز داریم